MECBURİ GİDİŞLER...

Kardeşim nihayet atandı. Normalde aile içinde sevinçle karşılanması gereken bir haber çünkü daha önce yarım puanla kaçırmışlığı var. Bizdeyse tam tersi bir yas havası mevcut atama bir doğu iline olunca. 

Annem, daha tercih döneminde ağlamaya başlamıştı, kardeşimi de ağlama krizlerinden çıkaramadık bir süre. Üniversite dışında, hiç evden ayrılmamış evin küçük kızının yeni düzenine alışıp alışamayacağı, kalacak yer sorunsalı hepimizi gerdi. Ben, bir de uzaktan takip edip yolcu bile edemiyorum kardeşimi. Malum okullar açıldı, hafta sonu bile sınav görevim var. 

Aynı durumu yıllar önce, üstelik yine yüksek puanla yaşadığım için, ruh halini çok iyi anlıyorum ama ben buz gibi bir ile gitmiştim, o sıcacık bir yere gidecek. Üstelik benim dönüş tarihim meçhuldü, oysa eş durumundan seneye dönebileceğini bilerek gidiyor. Sürekli olumlu yanlarını bulup destek olmaya çalışıyorum ama o ya da bir başkası, sırf garanti bir iş için, devlet memuru olmak için sevdiklerinden uzak kalmasın istiyorum artık. Nasılsa, her şehirde açık var, her yıl bunu kendileri beyan ediyorlar ama .insanları bir köşeden diğerine savurmaktan vazgeçmiyorlar. 

"Bayrağımızın dikili olduğu her yerde görevimi yaparım." palavrasını sıkanlar gitsin uzaklara. Yapıyorsun yapmasına, senin orada olman oradaki öğrencilerin suçu değil nihayetinde ama gövden oralardayken ruhun olmak istediğin yerde kalıyor hep. Çok iyi hatırlıyorum oralardayken gerçeklik algımın bir anda yok olduğunu, derste kendimi evde hayal ettiğimi. Umarım, istemediği bir yerde yaşamaya mahkum olmaz hiç kimse. Yıllar sonra bile düzelecekse temennim bu.