ÖLMEYEN BÜYÜYOR!

Çok uzun zamandır, "ara ver, seyrek yaz" modunda tavsadı blogum. "Ha bugün, ha yarın yazarım." ile "Toptan kapat, gitsin!" arasında salınırken ( kapatmaya karar vermeye daha yakınken, son anda  içindekileri yok etmeye kıyamayıp içe aktardım, yazılar yedeklenip yorumlar yok olmuş blog görüntülenirken!)zamanın ne kadar hızlı aktığını da bir kez daha fark ettim. Bir de, başladığım şey sürünse de kesip atmakta zorlandığımı, geçen süreye,verilen emeğe kıyamadığımı .O başka konu ama zamannnn, o fena!

Bugün küçük teyzemi kaybedeli tam 11 yıl oldu. Yine bir Cumartesi'ydi. Hayatta en büyük korkularımdan biri olan, başka şehirdeyken ölüm haberi almak gerçekleşti o gün. Teyzemle birlikte yer yön duygumu da kaybettim sanki o gün. Defalarca gittiğim otobüs firmasının bankosunu bulamayıp laboratuvar faresi gibi dolaştım terminalde. O afallama ve yalnızlık hissini unutamadım hala!

 O kadar anıya rağmen  onu en çok özdeşleştirdiğim Milka'dan aldığı Alman pastası ❤

Benim de,yeğenimle aynı yerde, onun  "kırmızı pasta" deyip bestelediği şarkılarda yer alan kalpli kırmızı pasta rituelimizin olması da bundan galiba. Arkamdan en çok bunu mu hatırlar bilmem ama!

Teyzemle aramızda 20 yaş varken, 9 oldu bu yıl. 

Arkasından tek tek giden anneannem ve büyük teyzem gibi ailenin kadınlarının meşhur sözünü doğrularcasına: " Ölmeyen büyüyor!"