Buraya yazmaya kadar ara vereceğimi düşünmemiştim. Kafamda yazdım durdum yaklaşık 1 yıllık zaman diliminde.
Bir yandan her yazdığımın sadece kanser değil hastalık günlüğü olmasından çekindim. Babamla birlikte hepimizin bağışıklığı çöktü sanki, aynı anda bol bol hastalandık ailecek. Hastane görmek istemediğiniz bit dönemde, bol bol hastanelik olduk.
Yaşıyor, nefes alıyor, iyi haberler de alıyoruz diye sevinip akciğer çok hayati bir organ diye de ürküyoruz. Ortası yok!
Bunları yaşarken havadan sudan yazayım, birilerini ve bur şeyleri eleştireyim diye niyetlendim sıklıkla. Yemedi! Süreçte (yazmadığım için belki) deli gibi konuşan ve paylaşan bir tip oldum, kardeşlerim daha ketumken ben onkoloji servisindeki hastalar ve yakınları ile sohbet ederken yakaladım kendimi. Sırada beklerken bile. Bazen araştırmacı hasta yakını, bazen psikolojik danışmanlık mezunu gibi ana konuştum işte!Oysa yabancılarla konuşurken çekinirim ben! Bir organa ket vurunca diğeri gaza geldi.
Bugün blogumu açtığım günün yıldönümü. Madem kapatmaya elim gitmedi bu kadar sürede, yazmaya devam etmek istedim. Tekrar merhaba bu yüzden :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder