Aynı kuşaktan olan ben de, o devirlerden kim vefat etse, garip bir iç burkulması hissediyorum nedense. Harun Kolçak, sesini çok beğendiğim ama şarkılarını her zaman sevmediğin bir isimdi mesela ve aynı hissi yine yaşadım. Ha Ben Sizin Babanızım diyen Barbaros Hayrettin'e birşey olsa aynı derecede burulur muyuz bilmem :)
90ların çocuk ve ergenleri, o günleri hatırlatan herşeye biraz daha duygusal yaklaşıyoruz, o dönemin naif, dertsiz ve tasasız halini özlüyoruz sanki (Çok sevmediğin ortaokul yıllarının bir kısmı denk gelse de hissim aynı.) Sadece çocuk olduğumuz için bize tozpembe göründüğü için değil, dünyanın genel hali bugünden daha korunaklı olduğu için belki de!
Galiba duygularımızla şarkıları harmanlayıp ortaya çıkan mahsulü de şarkıcıyla özdeşleştirdiğimiz için bu kadar üzülüyoruz :( basimiz sag olsun madem diyelim dimi :)
YanıtlaSil90lardaki her parça çok iyi değildi, çoğu ticariydi belki ama dünya daha masumdu. Onu temsil ediyorlar galiba.
YanıtlaSilTürk popunu hiç dinlemeyerek büyüdüm o yıllarda, nasıl başardıysam.. Ama aynı hisleri yaşıyorum çünkü ne zaman o günleri yad etsem, geriden biryerlerden illa bir Türk popu geliyor kulağıma..
YanıtlaSilBende aynı durum siyasetçiler, yazarlar vs. için de geçerli.
YanıtlaSilO donemlerimize kim denk geldiyse.
Türk popuna denk gelmemek de iyiymiş ama maruz kalmamak zordu o hengamede.