Dün, okul sonrası Minnoş'u gezdirip eğlendirelim, sonra işten çıkışlarında anne- babasına teslim edip sinemaya gidelim planı yaptık annemle. Anne-kız ortak bir film bulmak her zaman kolay olmuyor. Buraya genelde Türk filmleri geliyor zaten, büyükşehirlerdeki kadar alternatif arasından seçim yapma şansı yok.
Annem, eski Türk filmleri alışkanlığıyla belki de, biraz dram sosu da olan, azıcık gözyaşı döktüren filmleri seçiyor. Ben, Box Office sayfasından vizyon filmlerini ve seyirci- hasılat miktarını falan takip eden, oyuncuya ve yönetmene takılan, senaryo hakkında bilgi sahibi olmamaya çalışıp filme giden biriyim. Eldeki seçenekler, annemin sevmediği Cem Yılmaz, benim daha önce izlediğim filmler falan olunca bari Acı Tatlı Ekşi'ye gidelim dedik, gitmez olaydık.
Salonda film izleme keyfi dışında insanda nasıl bir tortu bırakır bu film bilmiyorum. Sonu başından belli, Buğra Gülsoy'un bir sürü film senaryosundan araklayıp çorba yapmaya çalıştığı, filmde sürekli "soğuk" olan çorba gibi soğuk bir film. Sinir olma hariç, hiçbir duyguyu gıdıklamıyor.
Genel izleyiciye açık ama gereksiz yakın plan öpüşme ve tül perdeler altındaki sevişme sahneleri de fazla uzun. Yanımızdaki çocuk, anneanne ya da babaannesi ile gelen kız çocuk, kendi gözü yerine onunkini kapatarak çözüm buldu +7 ya da +13 duruma. Aile Arasında'ya yaş kotası varken bunda olmaması da bizim millete has çelişki! Oturup onu yeniden izleseydim, en azından tebessüm ederdim, bu onu da yapamadı.
Esas kızın hasta olması, esas çocuğun bunu bilmemesi, hasta olduğunu saklayıp sevgilisinden kaçan kız, aşçı çocuk, yazın Ege, kışın İstanbul manzaraları, ayrılık acısı, sonsuz aşk, ne kadar klişe varsa bolca boca edilmiş. Acı, tatlı, ekşi ayrımı yapılmadan parayı ve vakti ziyan eden bir çorba çıkmış ortaya.
En sinir olduğum şeylerden biri, emeği yok saymak ve bir işi karalamak ama bu kadar (ç)alıntı insanda emek verildiği hissi de bırakmıyor maalesef.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder