Bugün, babam fiziki olarak gideli 1 yıl oldu. Herkesin yası bambaşka. Bazen çok uzun, bazen de kıpkısa geliyor bu kadar süre.
Yasın ekmeğini yemeye doyamayan Z.S. gibi uzun uzun yazıp anlatmak gelmiyor içimden. Bir şekilde başımıza geliyor yakınlarımızın kaybı ve baş etme becerisi geliştiriyor insan, belki okuyarak, belki yazarak, belki deli gibi çalışarak, belki daha çok sosyalleşerek. Belki de, bunların hepsini tek tek ya da bir arada deneyerek.
Bugün babamın katılamadığı ilk doğum günü. Bugün yaşadığı, hayatımızda olduğu her an için evde pasta kesip kutladık doğumunu ziyaret ettikten sonra. Öncesinde, gönlünden geçen gibi, mutlu olacağı şekilde pasta ısmarladık bir köydeki miniklere (Yapılan iyilik, yardim, vb. bahsedilince sevimsiz geliyor ama belki bir fikir olur diye yazıyorum).
Yeni yılın anlamı ve telaşı, ona istemese de hediye düşünmek, hep evde olduğu dönemde sadece evde kullanılacak seçeneğimiz kaldığı için hayıflanmak ve alternatif, onun içine sinen, bir şekilde dokunabileceğimiz yerler aramakla geçiyordu. Buruktu dün gece, bugün bir araya gelince daha iyi hissettik çekirdek aile. Bundan sonra da, bu duygularla, özleyerek geçecek ama yanımızda hissetmeye, yine onun mutlu olacağı yollar bulmaya, varlığına şükretmeye devam edeceğiz.
