Bu akşam, Dünya Kupası final maçını izlerken çocukluğuma döndüm. 1986'da, annem küçük kardeşime hamileymiş. Maradonalı Arjantin Milli Takımı'nın o zamanki adıyla Federal (Batı )Almanya karşısındaki şampiyonluk sevincine ortak oluşumuzu hatırlıyorum ama hamilelik detayı yok bende o günlere dair. (Sonra baktım, tam ilk aya denk geliyor, annem de haberdar degildi muhtemelen) Sadece Arjantinli bir çocukmuşum gibi bir taraftarlık ve coşku hissi var ve ekranda sevinç sarhoşu Maradona görüntüsü.
Bu akşam da, 36 yıl öncesine dönüp Messili Arjantin takımını destekledim içten içe. Milli gurur duyamıyorsun, nostalji olsun misali. Spiker, "1978'in 10 numarası tribünde, 1986'ninki gökyüzünde" dedigi anda bende çeşmeler açıldı. O esnada, annem geldi tam da yanıma, yakalandım:)
Sebebini sordu."Çocukluğuma" dedim. Maradona bahane aslında, o günlere özlem biraz, aile büyükleri de dahil herkesin sağlıklı ve hayatta olduğu o zamanlara :(
Ben de benzer duygular içindeyim :/ Benim de hedefim 1995 yazına geri dönmek ve hiçbir sorumluluk ve derdim olmaksızın, henüz ailemden kimse ölmemiş halde, boş boş güneş altında yatıp, bon jovi dinleyip kitap okumak.. Ve o zamanlar o da korkunç sıkıcı geliyordu :) Bir an önce büyümek istiyordum.. Büyüklerin dünyası..... Çok lazımmış!
YanıtlaSilGünlük dertleri dert edinip öylece yaşamayı özledim ben de.
Sil