Bugün kendim için doktordan dönerken, aklıma yıllar önce okuduğum bir kitap geldi. " Babamla Son 84 Gün" adı. Kanserden ölen oyuncu Tanju Korel'in yaşamının son günlerini anlatıyor kitap. Ne kanseri olduğunu hatırlamak için, bizim haberi aldıktan sonra bakmıştım geçenlerde. Akciğermiş o da :( Bugün oturup hesaplayınca bizim de 1 Mart'tan bugüne 84 gün geçirdiğimizi fark edip dehşete düştüm.
Testlerle geçen ve nihayet yarın tedavisi netleştirilecek koca 84 gün diye hayıflanırken, birilerinin kalan ömrü, birilerinin sevdikleriyle son zamanları!
O zamanlar sadece biyografi ve otobiyografi okumayı sevdiğim için okuduğum bir kitaptı ve babasını kaybetmiş bir kız çocuğunun gözünden empatiyle okumuştum kitabı. Bugün tekrar okusam, durum bambaşka ama tekrarını ruhum kaldırmaz.
Bu blogda olumsuzluklardan, hastalıktan bahsetmemek için, kendimi frenlemek de her zaman mümkün olmadığından seyrek yazmaya başladım bir süredir. Artık bu sayfaları, hastalıktan arınmış, kimi zaman kendini, çoğu zaman dünyayla, insanlarla ilgili fikirlerini şuursuzca ortalığa saçan eski haline döndürmek istiyorum.
23 Mayıs 2018 Çarşamba
11 Mayıs 2018 Cuma
BOŞLUĞUN ANLAMİ
Son iki aydır hayat bizim için olağan akışında sürmüyor ama bir yandan da rutin, aksayarak da olsa devam ediyor. Ankara gidişleri veya testler için izin alınan zamanlar dışında tabii.
Benim yıllar sonra il dışından buraya gelmemin de bir anlamı varmış, uzakta olsam çıldırırdım. Bu okula kadar ya ders programım yoğundu ya da zaten doktora eşzamanlı sürüyordu. İlk defa boş günüm değil, boş günlerim var ve "ZONGULDAK yerine büyükşehirde olsam bu programla ne gezerdim." diye hayıflanıyordum şimdiye kadar. Gerçi ya toplantılar denk geldi boş günlere, ya kış boyu astım ve alerjiden pert durumdaydım ya da yeğenimi bırakmaya kıyamadım. Yıllarca oralarda yaşarken yeşil pasaportum da yoktu, yeterli birikimim de. Herşey aynı anda olmuyor işte! Zaten konu bu da değil, şu anda çok işime geliyor boş zaman. Annem il dışındayken yeğenim bizim okulun anasınıfında olduğu için onu kendi okul çıkışı sonrası karşılama ya da okulda yardımcı abla ile bekletip beraber eve dönme şansımız oldu mesela. Annem burada dinlensin diye gitme şansım da. Sürekli izin almak için uğraşmamak da cabası.
Çalışmak, çok kafa dağıtsa, o esnada çoğu zaman "an"a odaklanmayı sağlasa da, " boşluk" da gerekliymiş. Tatil için kullanmak da mümkün olur umarım, şu süreç sağ salim bir geçsin de! AMİN!
Benim yıllar sonra il dışından buraya gelmemin de bir anlamı varmış, uzakta olsam çıldırırdım. Bu okula kadar ya ders programım yoğundu ya da zaten doktora eşzamanlı sürüyordu. İlk defa boş günüm değil, boş günlerim var ve "ZONGULDAK yerine büyükşehirde olsam bu programla ne gezerdim." diye hayıflanıyordum şimdiye kadar. Gerçi ya toplantılar denk geldi boş günlere, ya kış boyu astım ve alerjiden pert durumdaydım ya da yeğenimi bırakmaya kıyamadım. Yıllarca oralarda yaşarken yeşil pasaportum da yoktu, yeterli birikimim de. Herşey aynı anda olmuyor işte! Zaten konu bu da değil, şu anda çok işime geliyor boş zaman. Annem il dışındayken yeğenim bizim okulun anasınıfında olduğu için onu kendi okul çıkışı sonrası karşılama ya da okulda yardımcı abla ile bekletip beraber eve dönme şansımız oldu mesela. Annem burada dinlensin diye gitme şansım da. Sürekli izin almak için uğraşmamak da cabası.
Çalışmak, çok kafa dağıtsa, o esnada çoğu zaman "an"a odaklanmayı sağlasa da, " boşluk" da gerekliymiş. Tatil için kullanmak da mümkün olur umarım, şu süreç sağ salim bir geçsin de! AMİN!
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)